Szpital

Na blogu powinien pojawić się już post o naszych wspólnych 8 miesiącach, tymczasem życie spłatało nam figla. Ale zacznę od początku. . .
Dwa tygodnie temu w czwartek dopadło mnie jakieś paskudztwo, najpewniej grypa żołądkowa. Czułam się fatalnie wszystko mnie bolało, ledwo mogłam się podnieść z łóżka, a tu Maluch którym trzeba się zająć. Nie wiem jak przeżyłam te dwa dni, ponieważ prócz fatalnego samopoczucia w dzień, doszły straszne noce. Franuś był na maksa marudny, a my byliśmy przekonani, że to wina wyrzynających się ząbków. Na dodatek miał temperaturę, ale każdy nam mówił, że przecież dzieci miewają podwyższoną temperaturą jak im idą ząbki. To oraz fakt, że w dzień zachowywał się całkiem normalnie uśpiło naszą czujność. Jednak ponieważ kolejna noc z piątku na sobotę była podobna, a temperatura ok 38 stopni dalej się utrzymywała, postanowiłam pojechać do pediatry. Umówiliśmy się ze znajomą lekarką, która na co dzień pracuję w szpitalu dziecięcym, że podjedziemy do niej i go obejrzy, tak na wszelki wypadek. W sobotę wirus dorwał M. więc pojechaliśmy do szpitala wieczorem sami i tak już zostaliśmy aż do wczoraj.

Okazało się, że Franuś ma zapalenie ucha środkowego i to bardzo poważne, trzeba było wykonać paracentezę. Czyli naciąć błonę bębenkową, aby dać ujście zalegającej tam wydzielinie. Byłam w totalnym szoku, przecież musiało go potwornie boleć, a on tylko marudził w nocy, w dzień zachowywał się normalnie, nawet jadł i pił jak zwykle. Chociaż dzieci przy zapaleniu ucha mają z tym problemy, ponieważ boli je przy przełykaniu. Dziesiątki razy analizowałam, czy miał jakieś objawy tej choroby i wściekałam się na siebie, że nie pojechałam do lekarza w piątek rano. Dalej jestem na siebie wściekła. Chorobę najpewniej złapał na basenie ;( z którego na razie musimy całkowicie zrezygnować. Zapalenie ucha u takiego malucha to bardzo poważna sprawa.

W tan oto sposób wylądowałam w sobotę wieczorem w szpitalu, całkowicie nieprzygotowana na taką ewentualność. Brat M. przywiózł nam rzeczy na pierwszą noc, przede wszystkim ubrania i pieluszki dla Frania oraz coś do spania dla mnie, ponieważ bez problemu można było spać z dziećmi na oddziele, ale łóżko trzeba był sobie załatwiać we własnym zakresie. Spędziliśmy tam z Franiem 10 dni, dni całkowicie wyjętych z życiorysu. Nagle nasz dzień zaczynał i kończył od zastrzyku, a czas w szpitalu odmierzały nam godziny podawania leków i robienia inhalacji ;( totalna masakra. Codziennie odwiedzał nas M., który nawet przesunął sobie za zgodą szefa czas pracy, żeby wcześniej ją kończyć i przyjeżdżać do nas nim na ulicach zrobią się totalne korki.

Na plus powiem, że oddział był ładny i czysty, a pielęgniarki przemiłe i bardzo pomocne, Franio polubił wszystkie ciocie pomimo tego, że 5 razy zakładały mu wenflon, dwa razy dziennie robiły zastrzyki oraz czyściły uszy. Poza tym na szczęście mieliśmy bardzo fajne współlokatorki ;), dzięki czemu czas nam się tak nie dłużył no i był ktoś z kim można było pogadać. Poza tym Franek pierwszy raz spędził tyle czasu z innym dzieckiem, na początku nie reagował na koleżankę i jej próby zwrócenia na siebie jego uwagi, ale później już sam odwracał się do niej w łóżeczku i wyciągał w jej kierunku rączki.

Najgorsze jest to, że dla Frania to był straszny szok, nagle zrobił się strasznym syneczkiem mamusi, nie mogłam wyjść nawet do toalety, no chyba, że był M., inaczej płacz straszny. Gdy tylko zasypiał leciałam się umyć lub coś zjeść i wszystko na czas w totalnym stresie, że Mały się obudzi i wystraszy, że mnie nie ma ;(.

Od wczoraj jesteśmy w domu i powoli wracamy do normlaności...