Właśnie wybieram prezent pod poduszkę dla Młodego, zdecydowaliśmy już, że ma to być jeździk. Chciałam, żeby nie był to taki standardowy jeździk, ponieważ pozycja jaką w nim dziecko przybiera nie jest najzdrowsza, więc wybrałam takie które mają wąskie siedzionko i dzieci w nich praktycznie stoją. Poza tym wzięłam pod uwagę jeszcze dwie bardzo ważne rzeczy wygląd i cenę. Mam nadzieję, że będzie to udany prezent, ale pewności nie mam więc nie chcę szaleć z ceną. Wygląd jest kwestią drugorzędna, ale wolałabym, żeby nie było to totalne paskudztwo, a niektóre rowerki czy jeździki są po prostu okrutnie brzydkie.
A to kilka moich typów:

 

Zbliżają się święta i wiele z nas zastanawia się co kupić najbliższym, więc postanowiłam zrobić mały cykl na temat prezentów. Zaczynam od tego co podarować przyszłym i świeżo upieczonym rodzicom, ponieważ wybór prezentów dla nich często sprawia nam problem. Sama się o tym przekonałam w zeszłym roku.

Dzięki wyzwaniu Kasi z bloga Magiczne Słowa na chwilę wróciła do beztroskiego czasu dzieciństwa, była to bardzo nostalgiczna podróż, zebrało mi się na wspomnienia, począwszy od przedszkola, przez wakacje u dziadków na działce, po czasy podstawówki. Ahh wtedy człowiek tak bardzo chciał być dorosły, a teraz tak chętnie wróciłby by do tamtych czasów, tamtych problemów ;). Na szczęście pozostają wspomnienia i niezawodny internet. Oto moje skojarzenia z latami 90.

Czas na małe podsumowanie Franiowych umiejętności i tego wspólnie spędzonego czasu, mogłabym napisać, że 9 miesięcy temu mój świat stanął do góry nogami, ale tak naprawdę wszystko się zmieniło, gdy zaszłam w ciąże i w 6 tygodniu okazał się, że jest ona zagrożona. Czyli tak naprawdę minęło ponad 16 miesięcy odkąd moje życie stanęło na głowie, gdy teraz patrzę na mojego małego łobuza to wiem, że było warto. Jedyny minus taki, że gdybym pracowała normalnie do końca ciąży to pewnie nie musiałabym już teraz wracać do pracy, ale cóż takie życie. Nie będę się żalić, bo najważniejsze, że mam wspaniałego, zdrowego synka, który każdego dnia zadziwia mnie jakąś nową umiejętności. Jest małym niesamowicie radosnym urwiskiem, który rozkochał w sobie mamę i tatę. Nie przeszkadza nam nawet to, że gdy chcemy wieczorem razem obejrzeć serial, Franuś zawsze się wtedy budzi i ostatecznie ląduje z nami na kanapie zasypiając w naszych ramionach. Ma chyba pewnego rodzaju radar, na przytulających się rodziców ;).

Jednym z tzw. must have na mojej liście wyprawkowej zajmował otulacz, wszędzie znajdowałam pozytywne opinie na jego temat.  Czytałam, jak to dzieci wspaniale w nim śpią, jak to uratował życie nie jednemu rodzicowi . Więc zakupiłam 3 różne. Pierwszy najłatwiejszy w użyciu, flanelowy otulaczek na rzepy. W teorii wkłada się nóżki dziecka do dolnej zszytej części, następnie otula dwoma zapinanymi na rzep „połami”. Ponieważ otulaczek ten jest niewielkich rozmiarów  i prosty w użyciu, zabrałam go do szpitala. I tu porażka… Pomimo,  iż producent podkreślał w opisie kilka razy, że jest on przeznaczony dla noworodków, (ciekawe jakich - chyba gigantów) Franek ginął w jego czeluściach w całości, a co za tym idzie nie spełniał on swojej funkcji. Niepotrzebnie więc zabrałam go ze sobą do szpitala, a po powrocie wkurzona rzuciłam kąt. 

Jestem tutaj już równo rok, niesamowity i pełen zmian, które zaszły w moim życiu wraz z pojawieniem się w nim synka. Gdy zaczynałam prowadzić bloga miałam dużo czasu, żeby pisać i poznawać blogosferę. Jednak nim to na dobre zrobiłam urodził się Franio i moja uwaga skupiła się na nim, a blog poszedł w odstawkę. Starałam się co miesiąc raportować nasze postępy, ale szło mi różnie. Spora część blogujących mam, których maluchy urodziły się w podobnym terminie co Franio, się wykruszyła. Zastanawiałam się nawet pod koniec wakacji czy nie zamknąć bloga, pisałam dwa wpisy w miesiącu, nie miałam komputera i czułam się trochę zagubiona w blogowym świecie, który od lutego mocno się zmienił. Nie wiem czemu, ale jednak tu zostałam i jak na razie nie żałuję. Powoli odnajduję się tu od nowa i pomimo tego, że w moim życiu zachodzą teraz duże zmiany, to nie chcę już więcej zaniedbywać bloga. Lubię tu pisać, dzielić się doświadczeniami z innymi mamami, czuję się częścią tego wirtualnego świata. Pomysłów na posty mam tysiące, muszę zacząć je zapisywać, ale i tak na pewno nie uda mi się wszystkich zrealizować.

Pokój Frania jest w dalszym ciągu w fazie projektu, ciągle szukam nowych inspiracji i omawiam je razem z M. To akurat nie jest łatwe, bo nie ma chyba dwóch osób o tak różnych gustach jak my. Nie wiem jak udało nam się wykończyć mieszkanie, chyba tylko dlatego się nie pozabijaliśmy, że M. jak zawsze był zajęty swoją pracą zawodową i nie miał siły wdawać się w dyskusje.

Lubię pokoje dziecięce pełne koloru, chociaż uważam, że trzeba go wprowadzać rozważnie, a mocne, nasycone barwy najlepiej wyglądają w dużych, jasnych wnętrzach. Jednak kolorowe akcenty w pokojach dziecięcych mają swój urok, nie wiem jak wyjdzie to u nas, ale poniżej przedstawiam kilka wnętrz, które mnie urzekły.

Niestety musiał w końcu nadejść ten dzień, już kilka razy byłam w pracy i albo udawałam się tam z Franiem, albo zostawał z babcią w domu. Ale babcie pracujące, więc nie mogą siedzieć z nim na co dzień i musieliśmy z M. podjąć wreszcie jakąś decyzję. O tym czemu wybraliśmy żłobek i czemu akurat ten, napiszę w najbliższych dniach, póki co omijałam ten temat szerokim łukiem, ponieważ stresuje mnie i to bardzo. Nie piszę tego, żeby wysłuchiwać jak złą matką jestem, że wysyłam synka do żłobka, ani po to żeby się podbudować, podjęłam tą decyzję i mam nadzieję, że okażę się słuszna. Muszę wrócić do pracy, ale jeżeli uznam, że odbywa się to kosztem mojego dziecko to być może całkowicie z niej zrezygnuję.